Skip to main content

Ministranci i lektorzy

Ministrant: więcej niż myślisz. Odkryj Wspólnotę.

Ministrant jest osobą pomagającą kapłanowi w trakcie Mszy Świętej i innych nabożeństw. Słowo „ministrant” pochodzi z języka łacińskiego („ministrare”), co oznacza „służyć”. Jego zadania są różnorodne i wymagają precyzji oraz skupienia ale to nie tylko pomoc techniczna pomoc, ale także głębokie duchowe zaangażowanie.

Do podstawowych obowiązków ministranta należy: przygotowanie ołtarza (rozłożenie kielicha, pateny i mszału), przynoszenie darów ofiarnych( chleba i wina), posługa przy kadzielnicy (okadzanie ołtarza, darów i wiernych), dzwonienie dzwonkami (w kluczowych momentach Mszy ), noszenie krzyża i świec( w czasie procesji wejścia i wyjścia).

Posługa ministranta to nie tylko wykonywanie czynności, ale także świadectwo wiary. Służba przy ołtarzu jest symbolem bliskości z Chrystusem.

Posługa ministranta to doskonały sposób na rozwijanie swojej wiary. Dzięki niej uczymy się nie tylko dyscypliny, pracy w grupie ale i głębszego rozumienia liturgii.

Warto pamiętać, że wielu księży i zakonników przyznaje, że to właśnie posługa ministranta była ich pierwszym krokiem na drodze powołania. Duchowość w posłudze ministranta to świadome i głębokie zaangażowanie w liturgię, które prowadzi do osobistego spotkania z Chrystusem. Służąc przy Ołtarzu jesteśmy świadkami i uczestnikami najważniejszego momentu Mszy Świętej — Przeistoczenia. Ta bliskość pomaga nam pogłębiać wiarę i budować osobistą relację z Chrystusem, który jest obecny w Najświętszym Sakramencie.

Nasza dyskretna służba umożliwia kapłanowi i wiernym skupienie się na modlitwie. Wzorem jest dla nas Chrystus, który „nie przyszedł, aby Mu służono, lecz aby służyć”.

Duchowość ministranta wiąże się nie tylko z pokorą ale i odpowiedzialnością. Każde zadanie, od dzwonienia dzwonkami po przygotowanie ołtarza, musi być wykonane z precyzją i uwagą. Ta odpowiedzialność uczy szacunku do świętych czynności i miejsc, a także buduje dojrzałą postawę wobec obowiązków, nie tylko w kościele, ale i w życiu codziennym. Nasza droga dojrzewania w wierze łączy modlitwę z działaniem, pokorę ze służbą, a także dostrzegania Boskiego wymiaru we wszystkich aspektach życia.

Ale ministrantura to nie tylko kościół! To przede wszystkim wspólnota, w której nawiązują się przyjaźnie często na całe życie. W naszej parafii jest 30 kandydatów i ministrantów. Naszym opiekunem jest ksiądz proboszcz Piotr Celejewski Spotykamy się regularnie raz w tygodniu w soboty o 10.00. Ponadto jeździmy na obozy wakacyjne, pielgrzymujemy i gramy w piłkę nożną.

Warto być częścią Kościoła i realnie pomagać w jego życiu. Nie musisz mieć żadnego doświadczenia. Zapewnimy Ci wszystko, czego potrzebujesz. Chcesz spróbować? Przyjdź na najbliższe spotkanie lub po prostu porozmawiaj z księdzem po Mszy świętej. Zapraszamy!

Lektor: sługa Słowa

Posługa lektora to niezwykle ważna rola w Kościele katolickim, która polega na proklamowaniu Słowa Bożego, co oznacza uroczyste i oficjalne ogłaszanie, głoszenie Pisma Świętego podczas liturgii.

Dobry lektor to nie tylko osoba z ładnym głosem. Kluczem do owocnej posługi jest dobre przygotowanie. Obejmuje ono praktykę techniczną (ćwiczenie dykcji, pracy z mikrofonem) ale i duchowe przygotowanie (modlitwa, medytacja nad tekstem). Posługa lektora jest więc nie tylko zaszczytem, ale także poważnym wyzwaniem duchowym, które pozwala pogłębiać własną wiarę i służyć wspólnocie.

Duchowość w posłudze lektora jest procesem polegającym na uświadomieniu sobie, że nie czyta on własnych, ludzkich słów, lecz Słowo samego Boga a także umiejętności „wycofania się w cień” , by to Słowo przemówiło. Nie jest zadaniem lektora popisywanie się umiejętnościami oratorskimi, ale uczynienie Słowa Bożego zrozumiałym i dostępnym dla każdego słuchacza. Posługa lektora to też wielka odpowiedzialność bowiem wierni, słuchając Słowa Bożego, budują swoją wiarę.

Sposób, w jaki lektor czyta — z szacunkiem, zapałem i skupieniem — może inspirować innych. To oznacza nie tylko staranne przygotowanie, ale także świadomość, że Bóg posługuje się lektorem, aby przekazać swoją naukę. Jest to swego rodzaju misja, a nie tylko czynność liturgiczna.

Aby zostać lektorem w kościele, trzeba przejść przez kilka etapów. To nie tylko kwestia chęci, ale także odpowiedniego przygotowania. Pierwszym krokiem jest zawsze rozmowa z kapłanem odpowiedzialnym za duszpasterstwo, opowiedzenie mu o swojej motywacji i chęci podjęcia tej posługi. Ksiądz oceni Twoją dojrzałość wiary, zaangażowanie w życie parafii oraz predyspozycje do publicznego czytania.
Kolejnym etapem jest formacja i kurs lektorski. Archidiecezja warszawska regularnie organizuje kursy lektorskie. To kluczowy etap przygotowania. Podczas takiego kursu uczestnicy uczą się nie tylko techniki czytania (dykcji, intonacji, pracy z mikrofonem), ale także dogłębnie poznają liturgię słowa. Najważniejszym elementem jest przygotowanie duchowe.

Lektor to nie zawód, a służba. Trzeba być świadomym, że podejmując tę posługę stajesz się narzędziem w rękach Boga. Regularne uczestnictwo w Mszy Świętej, częsta spowiedź i osobista modlitwa są niezbędne..

Po ukończeniu formacji następuje uroczyste błogosławieństwo lub ustanowienie do posługi. Otrzymanie błogosławieństwa nie jest sakramentem, ale formalnym potwierdzeniem, że wspólnota powierza Ci tę odpowiedzialną rolę. Od tego momentu będziesz mógł oficjalnie pełnić posługę lektora.

Jeżeli masz ukończone 15 lat, aktywnie uczestniczysz w życiu Kościoła
( regularnie przyjmujesz sakramenty), masz poprawną dykcję a czytanie na głos jest Twoją pasją dołącz do grona lektorów w naszej parafii i pomóż nam, by Słowo Boże brzmiało mocniej!

Ministranci i lektorzy

Szafarze

Schola dziecięca

Caritas parafialna

Apostolat modlitwy za kapłanów Margaretka

Chór parafialny

Odnowa w Duchu Świętym

Ruch Światło-Życie – Domowy Kościół

Grupa Mężczyzn pod patronatem św. Józefa

Koło Żywego Różańca

Koło Przyjaciół Radia Maryja

Apostolstwo Dobrej Śmierci

Szkoła Żon

Grupa modlitewna św. Andrzeja Boboli i bł. Stefana Wyszyńskiego

Grupa młodzieżowa PGKS

Dziecięca grupa ewangelizacyjna „Kredkami do nieba”