Bo gdy jej nie ma, wszyscy odczuwamy jej brak
– o parafialnej scholi dziecięce w rozmowie z panią Kingą Dębkowską
Kinga Dębkowska – szczęśliwa żona (Krzysztofa) i matka dwojga dzieci (Natalki – 8 lat i Alka – 10 lat), zawodowo zajmuje się komunikacją ze społeczeństwem i mediami, magister socjologii w specjalności media, kultura, komunikacja społeczna. W wolnym czasie maluje obrazy, śpiewa i gra na gitarze. Uwielbia podróżować i poznawać nowe miejsca i ludzi. Mieszka z rodziną w Kaniach od 2010 r. Animatorka muzyczna, od dwóch lat prowadzi scholę dziecięcą w parafii w Otrębusach
Zadam przewrotne pytanie: po co nam w ogóle schola dziecięca w parafii?
Bo gdy jej nie ma, to wszyscy odczuwamy jej brak. Pytanie może i przewrotne, ale dotyka bardzo ważnej roli scholi w zgromadzeniu wiernych. Rola i potrzeba funkcjonowania scholi w parafiach została podkreślona w dokumentach posoborowych Kościoła. Od kiedy pamiętam, poprzez śpiew scholi Bóg kruszył moje serce i przyciągał do siebie. Myślę, że w ten sposób dociera do wielu wrażliwych serc, a do naszych pociech, które są na początku swojej drogi w wierze, szczególnie!
Poprzez śpiew pomaga im modlić się i czuć radość z bycia Bożym dzieckiem.
Skąd powstał u pani pomysł założenia parafialnej scholi dziecięcej? Czy może pani opisać historię jej powstania?
To ciekawa historia! Żywo pamiętam ten moment do dziś. To chwila, w której doświadczyłam działania Boga. Właściwie pomysł scholi pochodzi od Niego, a ja w tej historii jestem Jego narzędziem. Biorąc pod uwagę moje wieloletnie doświadczenia w służbie muzycznej na liturgii niedzielnej, mogłoby się wydawać, że założenie scholi przyjdzie mi naturalnie. Tak jednak nie było. To były dla mnie zupełnie nowe okoliczności. Wyszłam za mąż, przeprowadziłam się daleko od mojej rodzinnej miejscowości, przyszły na świat dzieci. I choć minęło kilka lat, parafia w Otrębusach była dla mnie ciągle nowym miejscem, nikogo tu nie znałam. Zbyt wiele czułam przed sobą trudności, aby podjąć się takiej posługi w parafii. Dla Pana Boga jednak to nie były przeszkody i przyszedł ten dzień, w którym to On mnie wezwał do służby. Była to niedzielna Msza święta o 12:30. Od początku byłam niespokojna, czułam w środku coś w rodzaju podekscytowania, a w głowie myśl, która nie pozwalała mi się skupić: „Jezu, ta parafia potrzebuje scholi dziecięcej, czy to ja mam ją poprowadzić?”. I pewnie ta myśl zostałaby ze mną przez kolejne dni, a potem odeszła, ale Pan Bóg na to nie pozwolił, bo jeszcze podczas tej samej Mszy świętej (w czasie ogłoszeń) Ksiądz Proboszcz z ambony zapytał parafian: „Czy jest tu ktoś, kto mógłby poprowadzić chórek dziecięcy?”. To był TEN moment, w którym Pan Bóg dotknął mojego serca. Byłam pewna, że to była Boża odpowiedź na tę
uporczywą myśl. Ówczesny Ksiądz Proboszcz wyraził zgodę, a siostra Łucja pomogła mi zebrać dzieci, które już wcześniej śpiewały w tej parafii. I przyszła pandemia. To była dość długa przerwa. Po pandemii odnalazła mnie siostra Gaudioza i poprzedni wikariusz Grzegorz. Zaczęliśmy na nowo. Teraz siostra Gaudioza wspiera i opiekuje się naszą scholą.
Czy zajmuje się pani muzyką zawodowo? Jakie są pani doświadczenia w prowadzeniu scholi?
Śpiewam w scholach od 9. roku życia i w zasadzie stąd czerpię umiejętności i doświadczenie. Odpowiednie przygotowanie muzyczne, tak teoretyczne, jak i praktyczne otrzymałam w Ruchu Światło-Życie (Oaza) w diecezji warszawsko-praskiej. Tam formowałam się jako animator grup i animator muzyczny, skończyłam kurs animatora muzycznego, tzw. KAMuzO, i poznałam dokumenty Kościoła o muzyce sakralnej w liturgii. Prowadziłam schole młodzieżowe w parafiach św. Jana Kantego i Matki Bożej Fatimskiej w Legionowie.
Kto obecnie śpiewa w scholi, kiedy się spotykacie, kto może śpiewać?
Nasza grupa jest dość duża i liczy 20 dzieci w wieku od 4 do 14 lat. Tutaj koniecznie chciałabym wymienić naszych scholistów: Małgosia o świetnej pamięci muzycznej i pięknym głosie, moja prawa ręka, Jagna, o mocnym sopranowym (wysokim) głosie i silnej osobowości (liderka), Zosia i Kasia – siostry o pięknych, delikatnych głosach i serduszkach, Ola i Oliwka – przebojowe siostry o mocnych głosach, Alek i Natalka – moje dzieci, które dość swobodnie czują się w scholi, o pięknych i silnych głosach, Livia o przepięknej barwie głosu i świetnej pamięci muzycznej, Klara i Oliwka – urocze siostry z wielką miłością i talentami do śpiewania, Zuzia – pilna i zaangażowana, Nina Kow. z pięknym i mocnym głosem, a także uśmiechnięta Anetka, wrażliwy muzycznie Roy, pogodna Malwinka, zasłuchana Nastka, odważna i zdolna Nina Kar., utalentowana Ania i uważna Lidzia. By śpiewać w scholi, nie potrzeba wybitnych zdolności muzycznych. Każde dziecko, które lubi śpiewać, potrafi czytać lub łatwo uczy się pieśni na pamięć, jest mile widziane.
Po wspólnej modlitwie jest profesjonalna rozśpiewka, a następnie ćwiczymy pieśni na niedzielę (często uczymy się nowych). Pod koniec spotkania są zabawy i konkursy.
Jakie są plany dalszego rozwoju naszej scholi dziecięcej? Trudności, sukcesy, marzenia na przyszłość?
Przede wszystkim chciałabym podziękować za modlitwę i każde dobre słowo od parafian, kapłanów i nieocenione wsparcie siostry Gaudiozy. To wszystko dodaje nam skrzydeł. Dziękuję też wszystkim, którzy pomagają w funkcjonowaniu scholi. W 2023 r. otrzymaliśmy od rodziców dzieci pierwszokomunijnych nowy mikrofon z pulpitem na nuty, z którego nas teraz o wiele lepiej słychać, a od jednej z rodzin parafialnych – wzmacniacz do podłączenia kilku mikrofonów, a nawet gitary do głośników. Ten ostatni jest pod opieką organistów i niejednokrotnie był używany, ale marzę o tym, by wreszcie mógł posłużyć naszej scholi. Czego nam potrzeba? Zdrowia, które pozwoli na regularność prób i osiąganie kolejnych etapów rozwoju. Chciałabym, byśmy sięgnęli po śpiewy wielogłosowe i kanony.