Nadzwyczajni Szafarze Komunii Świętej

Patrząc oczami wiary to Pan Jezus jest uzdrowicielem przynoszącym ulgę w cierpieniu.

Rozmowa z Karolem Jonatowskim Nadzwyczajnym Szafarzem Komunii Świętej naszej parafii.

Jak ja i parafianie mamy się do Pana zwracać?

Panie Karolu. Funkcja, którą pełnię nie uświęca mnie. To jest zadanie, które zostało mi powierzone przez Kościół.

Zanim został Pan Nadzwyczajnym Szafarzem Komunii świętej …..

Byłem w różnych wspólnotach : akademickiej i zrzeszającej rodziny. Wymiar religijny mojego życia był i jest bardzo ważny. O ile udział we wspólnotach jest moją inicjatywą o tyle szafarzem zostaje się z inicjatywy Księdza Proboszcza. W moim przypadku ówczesny ksiądz proboszcz Tadeusz Aleksandrowicz po rozpoznaniu potrzeb parafii w zakresie pomocy w rozdawaniu komunii świętej chorym zaproponował tę posługę kilku osobom wśród których byłem ja.

Jakie są zadania Szafarza?

Podstawowym zadaniem jest zanoszenie Komunii Świętej chorym, niepełnosprawnym i sędziwym parafianom, a także pomoc w udzielaniu Komunii Świętej podczas dużych zgromadzeń wiernych.

Dlaczego, żeby zgłosić chęć przyjęcia posługi trzeba dzwonić do Księdza Proboszcza, a nie bezpośrednio do Pana?

Za organizację życia duchowego parafii odpowiedzialny jest Ksiądz Proboszcz. Nasza posługa jest tylko i wyłącznie na nadzwyczajne zlecenie Księdza Proboszcza. Stąd określenie „nadzwyczajny”, które nie wynika z nadzwyczajności funkcji, którą pełnimy ale z faktu przeprowadzenia rozpoznania sytuacji przez Księdza Proboszcza i uznania, że warto żeby osoba świecka podjęła posługę. Szafarze nie mają żadnych praw do samodzielnego dysponowania komunią świętą. Można powiedzieć, że szafarz jest jakby „przezroczystym transportem” Komunii świętej z kościoła do domu.
Jeżeli ktoś zadzwoni bezpośrednio do mnie, to dopiero po uzyskaniu zgody Księdza Proboszcza zostaje umieszczony w harmonogramie.

„Przezroczysty transport” – jak rozumieć to określenie ?

Ciało Chrystusa konsekrowane podczas Mszy świętej powinno być adorowane i z godnością zaniesione chorym. Nas jakby nie było. Dobrze jest jeżeli ktoś może nas podwieźć, wtedy droga może odbyć się w odpowiednim skupieniu. Dziś mamy jedną osobę do dyspozycji w jedną niedzielę w miesiącu. Zapraszamy osoby chętne do wsparcia naszej posługi.

W jaki sposób wspieracie chorych duchowo?

Nie jest naszą rolą „ulżyć w cierpieniu”, „dawać poczucie bliskości” czy wyjaśnianie roli cierpienia jako drogi naśladowania Chrystusa. Nasza rola to udzielenie Komunii Św. chorym, niepełnosprawnym i sędziwym parafianom, wspólna modlitwa i adoracja Najświętszego sakramentu. Właśnie to jest dla osób do których idziemy z posługą ulgą w cierpieniu, poczuciem osobowej bliskości z Panem Bogiem i wspólnotą parafialną. Krótka rozmowa z naszym podopiecznym jest ważna, szczególnie dla osób samotnych, lecz nie jest celem samym w sobie. To że służymy również chorym wsparciem jest efektem naszej posługi a nie jej celem.

Jak mamy się zachować, spotykając szafarza niosącego Komunię świętą?

Nie ma na to reguły. Przecież to zależy od wielu okoliczności, od miejsca, od sytuacji itd. Jeśli wierzymy, że pod postacią chleba obecny jest realnie i istotowo Jezus Chrystus, nasz Bóg, no to wiemy, że Jemu należy się cześć i chwała. Jedni okażą ją przez przyklęknięcie, ktoś inny się zatrzyma, ktoś inny przeżegna lub wzbudzi w sercu akt strzelisty (krótką modlitwę), ktoś inny w myślach powie: „Cześć, Panie Jezu, dobrze, że jesteś”, a jeszcze ktoś inny, biegnąc na peron WKD, uśmiechnie się z radości z nieoczekiwanego spotkania.

Jak się przygotować do wizyty szafarza?

Ważna jest świadomość, z kim przychodzi szafarz i kto jest Głównym Gościem. Najważniejsze jest miejsce, gdzie można położyć cyborium z Najświętszym Sakramentem. Na ile to możliwe, dobrze byłoby, żeby to był stolik lub inne wydzielone miejsce, nakryte białym obrusem, świeca, krzyż. Forma natomiast nie powinna przesłaniać treści. Jeżeli mamy posłanie do osoby, która jest samotna i niesamodzielna, to po przyjściu sami pomagamy przygotować godne miejsce dla Pana Jezusa.

Obrzęd Komunii świętej udzielanej poza kościołem przez szafarza rozpoczyna modlitwa.

Rozpoczyna modlitwa wstępna. Teksty modlitewne, ewentualne śpiewy i czytania biblijne można odpowiednio dobierać z tekstów liturgicznych danej niedzieli lub święta albo okresu liturgicznego. Potem następuje obrzęd udzielenia Komunii świętej, a na zakończenie krótka adoracja i modlitwa w intencjach własnych.

Wraca pan z niedzielnej posługi i…

…i bywa różnie. Na co dzień mam mniejszy kontakt z samotnością, cierpieniem czy bezsilnością. Każdy ma różne dni – lepsze i gorsze. Bywały takie sytuacje, kiedy wracając, czułem wzruszenie, czasem wewnętrzną gorycz, ale dużo częściej doświadczam, jak bardzo budujące jest to, że te osoby, do których chodzę, tak bardzo czekają na Pana Jezusa. Chciałbym z taką atencją oczekiwać Pana Jezusa i w taki sposób przyjmować Komunię świętą w kościele jak te osoby, które przyjmują ten sakrament za moim pośrednictwem. To jest niesamowite świadectwo wiary i to jest to, co ja dostaję od osób, które odwiedzam.

Ile osób w naszej parafii teraz odwiedzacie?

Kiedyś było kilkanaście rodzin. Teraz kilka. To się zmienia ze względów naturalnych. My chcielibyśmy, abyśmy z naszą posługa mogli dotrzeć do jak największej liczby osób potrzebujących. Ksiądz proboszcz stwarza taką możliwość i warto z tego korzystać.

Czy w naszej parafii była osoba, która odmówiła przyjęcia szafarza, preferując wizytę księdza?

Nie słyszałem o takiej sytuacji. Jak była wprowadzana posługa szafarza, było zrozumiałe, że ludzie mogli czuć pewną barierę. Zwłaszcza dla starszego pokolenia osoba świecka przynosząca Komunią świętą mogła budzić pewien dyskomfort. Ówczesny ksiądz proboszcz przedstawiał nas na niedzielnych Mszach świętych, wyjaśniał, jaki to jest rodzaj posługi, że odbywa się za jego zgodą i pozwoleniem. Teraz, po dwudziestu latach, ta posługa jest coraz bardziej powszechna i wierni już się przyzwyczaili. Jeżeli natomiast ktoś nie jest w stanie łaski uświęcającej, jeżeli czuje, że jest w stanie grzechu ciężkiego, wtedy konieczna jest wcześniejsza wizyta księdza.

Jak długo można być szafarzem?

To nie jest posługa, którą pełni się dożywotnio. Po pierwsze przydatność uzależniona jest od konkretnych potrzeb parafii w danym czasie, a po drugie jest odnawiana co roku. Obowiązkiem szafarzy jest formacja permanentna. To oznacza przyjęcie zobowiązania do nieustannego rozwoju duchowego oraz uczestnictwa w obowiązkowych spotkaniach modlitewno-formacyjnych organizowanych przez archidiecezje warszawską. Jeżeli w parafii jest potrzeba przedłużenia posługi na kolejny rok, to warunkiem jej przedłużenia konkretnej osobie jest świadectwo o uczestnictwie w tych spotkaniach i wniosek księdza proboszcza.

Czego panu życzyć?

Może to jest górnolotnie powiedziane, ale skoro doświadczyłem możliwości uczestnictwa w takiej, a nie innej posłudze Kościoła, to najlepszą rzeczą byłoby to, żeby jak największa liczba osób, które tego potrzebują, mogła z mojej, z naszej – szafarzy – posługi skorzystać.